Þegar guðirnir falla af stalli

Ég vaknaði alveg ónýt í morgun eftir ótrúlega ruglaða drauma. Í gær vaknaði ég full af orku og kom öllum fjandanum í verk. Í morgun var þessi orka öll á bak og burt. 

Andlega hliðin á vefjagigtinni er held ég ansi vanmetin og atburðir gærdagsins eru núna að lemja mig niður. Ég hef áður skrifað á þetta blogg um draumana mína sem eru stundum skrautlegri en geggjuðustu bíómyndir. Ég held að draumarnir endurspegli stundum hvernig okkur líður.

Í nótt var ég gestur hjá Arnari Grant. Sem ég hef aldrei á ævi minni hitt, hann var þarna fyrst og fremst fulltrúi ákveðinnar tegundar af karlmennsku sem hefur verið hafin upp af sumum en af öðrum kennd við eitur.

Hann bjó í geggjað flottu húsi og hafði hirð í kringum sig sem hlýddi öllum hans bendingum. Mér fannst þetta vera krakkarnir hans, veit annars ekkert um hans persónulegu barneignir, en fyrst og fremst var þetta hópur af þjónum sem gengust upp í því að vera eins og hann og lifðu fyrir klapp á kollinn frá honum. 

Þarna var heill skemmtigarður, hver er ekki með svoleiðis í garðinum sínum, þar sem hann stjórnaði hverju tæki. Með aðstoð frá hirðinni, að sjálfsögðu, menn geta ekki verið alls staðar.

Ég er svo mikill anarkisti, jafnvel í draumum mínum þarf ég að gera eitthvað ögrandi. Og þarna lét ég eitthvað plastdrasl fljúga til jarðar, gosflösku eða sólgleraugu eða eitthvað, að honum ásjáandi, og þar með var fjandinn laus og ég varð að forða mér úr þessari paradís með mikilli skömm.

Svo vaknaði ég rotuð með hrikalega vonda tilfinningu. Kraftur gærdagsins víðsfjarri og það var ekki fyrr en eftir góðan morgunmat og kaffi sem ég fór að átta mig á þessu. Þetta nefnilega ýfði upp gamlan sársauka.

Nú er þessi náungi ekki sá fyrsti úr þessum hópi til að falla af stalli, Egill Einarsson var búinn að því áður. Þeir tveir stóðu fyrir mestu karlrembu og útlitsdýrkun sem ég man eftir, sem jafnvel náði til skapahára stelpna. Það er kannski tímanna tákn að í sturtunum í sundi eru aftur farnar að sjást stelpur sem þora að hafa skapahár.

Útlitsdýrkun sem systkini mín stukku á, sérstaklega eftir að yngsta systir mín fékk sér kærasta sem passaði alveg í formið. Útlitið alveg fínt, glæsilegur maður, en ég get varla sagt að ég hafi náð að kynnast honum almennilega. Það setti talsvert strik í reikninginn hjá mér á meðan ég bjó enn á Egilsstöðum að eftir hans tilkomu gat ég ekki lengur fengið að gista hjá þessari systur minni í Reykjavíkurferðum. Samt var alltaf pláss fyrir foreldra hans frá Eyjum með hundana sína og allt. En ekki mig. Og engin útskýring, bara gefið í skyn að mínar skoðanir á femínisma væru ekki velkomnar.

Þar með var klippt á afar náin tengsl sem hafa ekki gengið til baka, áratug síðar. Systir mín hætti að lifa á pylsum og pizzum og fór að stunda ræktina fimm sinnum á dag. Ræktin varð guðsríki eða Mekka eða eitthvað. Fínt að rækta líkamann, ekkert að því. Bara ef fókusinn er ekki eingöngu á ytra byrðinu. Helvítis femínisminn, djók.

Og þar sem fjölskyldan mín er eins og hún er, og ég er eins og ég er, þá hefur þetta aldeilis fallið í frjóan jarðveg. Bræður mínir eru miklir yfirborðsmenn og með þessum mági okkar hafa þeir myndað fullkomið þríeyki sem ég er aldrei að fara að hafa neitt í. Því að þetta lið lýgur bara eins og aðeins fárveikur fíkill getur gert. Hvort sem það á við um þau eða ekki.

Þannig að þetta mál gærdagsins rífur upp allan þennan gamla sársauka. Það hvernig ég hef eytt árum og áratugum í að byggja upp tengsl án árangurs. Ég lokaði á allt þetta lið á facebook síðasta haust og þakka mínum sæla fyrir það á hverjum degi.

Þau fara kannski að opna augun núna þegar báðir guðirnir þeirra eru fallnir af stalli en ég á samt ekki von á því. Enda á kafi í verkefnum sem þau hafa engan áhuga á, eins og útvarpsþáttagerð og vöggusettarugli.

Hér er það sem olli atburðum gærdagsins þegar fimm stórlaxar þurftu að taka pokann sinn. Tímarnir eru að breytast.