Þessa sögu hef ég heyrt áður

Það muna ábyggilega margir eftir því þegar ungur strákur skrifaði um bróður sinn sem var nákvæmlega í þessari aðstöðu. Stórhættulegur maður sem hafði meðal annars orðið manni að bana en var á götunni í reiðuleysi og til alls vís, enda viti sínu fjær. Þjóðfélagið trylltist og umræðan um aðbúnað geðsjúkra fór upp úr öllu valdi. Svo fjaraði það út og ekkert breyttist. Þessi hvellur dugði ekki til.

Erum við í alvöru svo þroskaheft að það þurfi stöðugt að vera að segja dramatískar sögur af verstu sort til að halda athygli okkar vakandi? Af hverju mótmælum við ekki eins og siðaðar þjóðir og höldum því áfram þangað til að hlutunum hefur verið komið í lag, ekki bara lofað að þeim verði komið í lag? Hvernig er hægt að vera með afgang á fjárlögum en liggja á peningunum frekar en að sinna fárveiku fólki sem þarf á því að halda?

Þessi maður gæti líka orðið mannsbani. Hver mun axla ábyrgðina á því?

Óttast hvað sonur minn gerir næst

Athugasemdir

[www.zordis.com, 22.12.2007 kl. 21:17]

þetta er alveg hræðilegt að blessaður maðurinn sem er sárþjáður þurfi að vera svona ógn fyrir samfélagið!

Það væri nær lagi að eitthvað væri hægt að gera fyrir hann og aðra sem eiga við þvílíka raun að glíma.

[Margrét Birna Auðunsdóttir, 22.12.2007 kl. 22:55]

Prófaðu bara að sjá fyrir þér hjartasjúkling í þessari stöðu. Frekar hæpið, er það ekki? Það virðist vera gert upp á milli fólks eftir því hvaða sjúkdóma það fær. Nú eru biðlistar út um allt en ég efast um að svona fárveikt fólk sé látið bíða nema aðeins þegar um geðsjúklinga er að ræða. Hugsanlega er því skellt á hann að hann sé dópisti og geti sjálfum sér um kennt, en því miður er það oft þannig að dópneysla er fylgifiskur alvarlegra geðsjúkdóma, eins konar veruleikaflótti og þegar víman blandast saman við ranghugmyndirnar er útilokað að svona veikur maður geti bjargað sér sjálfur. Enda höfum við heilbrigðiskerfi, við erum ekki Bandaríkjamenn!