Drottinn minn dýri, dragðu mig upp úr mýri

BA-ritgerðin mín er stærsta verkefni sem ég hef nokkurn tímann átt yfir mér, þversumman af öllu sem ég hef lært í háskólanum undanfarin ár. Enda er ég búin að taka mér frí frá kórnum fram yfir vortónleika, ætla samt ekki að sleppa partíum og svoleiðis sálarbætandi samkomum. Ég vissi fyrst ekkert hvað mig langaði að skrifa um en eftir langa umhugsun ákvað ég að velja 17. öldina eða eitthvað þar um bil, fer svolítið eftir heimildum. Það er mikið til af heimildum en þær eru flestar handskrifaðar, sem þýðir mikla vinnu við að ráða í skriftina. Og núna er hugmyndin smám saman að fæðast, ég ætla að skrifa um hugarheim fólks í ólíkum stéttum. Það er dálítið sniðugt að hugsa sér að þegar ég var lítið krakkastýri og lá í bókunum hans pabba míns, þá var ein uppáhaldsbókin mín sjálfsævisaga séra Jóns Steingrímssonar, eldklerksins á Kirkjubæjarklaustri sem er frægur fyrir að hafa komið í veg fyrir að glóandi hraunið rynni yfir Kirkjubæjarklaustur í Skaftáreldunum. Ég þyrfti eiginlega að lesa hana aftur þó að hann passi ekki alveg inn í tímabilið. Og önnur uppáhaldsbók var Vídalínspostilla sem amma mín átti, mesta skemmtiefnið var að finna í henni fyndnar og asnalegar setningar. Ég hlýt bara að hafa verið upprennandi sagnfræðingur.

Lokaorðin eru einmitt úr Vídalínspostillu: Drottinn minn dýri, dragðu mig upp úr mýri. Leggðu mig upp á bakkann en brjóttu ekki á mér hnakkann.