Sveittur karl á hlýrabol...

... það er hún Bidda gæti bara verið fráskilinn vörubílstjóri á fimmtugsaldri núna. Svona var kvöldmaturinn:

Kom heim hundsvöng og ekkert í frystinum nema pönnubúðingur úr Krónunni. Sko, þetta kostaði ekki nema hundraðogeitthvað og stundum er allt í lagi að spara.

Kvikindið auðvitað frosið og ég henti því á eldhúsborðið, gleymdi mér svo í tölvunni í smátíma. Á meðan fór frostið nógu mikið úr til að hægt var að skera það í sneiðar. Sætar kartöflur eru herramannsmatur einbúans og ég sneiddi niður hálfa, makaði hana í olíu og saltaði, setti svo í ofninn og hélt áfram í tölvunni. Eftir smá stund ákvað ég að byrja að steikja pönnubúðinginn sem varð auðvitað tilbúinn löngu á undan kartöflunum. Mín var ennþá jafn hundsvöng og í upphafi og byrjaði því að éta, stakk gaffli í eina sneiðina og át hana. Yfir tölvunni. Og svo aðra og svo enn aðra. Þá voru kartöflurnar orðnar til og ég setti fatið á vaskborðið, sem er jú í seilingarfjarlægð frá tölvunni.  Teygði svo gaffalinn í mótið og tíndi upp í mig kartöflurnar þangað til ég fékk allt í einu ógeð. Fituskánin í munnholinu var farin að segja til sín og það hefði verið gott að eiga kók, öðru nafni fituleysandi geymasýru. Eða þá bjór, þá hefði maður verið eins og í bíómyndunum.

Fór svo að vaska upp en viti menn, ég gat ekki klárað því að uppþvottalögurinn kláraðist og ekki þvær maður svona fitujukk sápulaust Og ekki nennti ég út í búð, ekki einu sinni til að kaupa kók. Ég hefði þurft að fara frá tölvunni